ABD’nin Japon Toplama Kampları

Japonya’nın Pearl Harbor saldırısından sonra dönemin ABD Başkanı Franklin D. Roosevelt tarafından 9066 sayılı İcra Emri ile Japon toplama kampları kuruldu. 9066 sayılı Yürütme Kararı, çoğunluğu Amerikan vatandaşı olan yaklaşık 120.000 kişinin hayatını etkiledi.

Pearl Harbor’ın bombalanmasından sadece saatler sonra FBI, 1.291 Japon-Amerikan cemaati üyelerini ve dini lideri topladı, onları kanıt olmadan tutukladı ve mal varlıklarını dondurdu. Japon bankalarının ABD şubelerindeki tüm hesapların varlıkları donduruldu. Japon kökenli vatandaşların, Japonya adına casusluk yürütebileceği öngörülüyordu. Pearl Harbor’a Japon saldırısı sırasında, ABD’de Pasifik Kıyısı boyunca yaklaşık 120.000 Japon soyundan insan yaşıyordu. Yaklaşık üçte ikisi ABD’de doğup büyüyen tam vatandaştı.

Kamplara Giden Süreç

Dönemin bazı siyasi liderler, Japon Amerikalıların, özellikle ABD’nin batı kıyısı boyunca yaşayanların toplanmasını ve iç kesimlerdeki gözaltı merkezlerine yerleştirilmesini tavsiye etti. Masum sivillerin taşınmasına karşı çıkan ABD Adalet Bakanlığı ile ABD Savunma Bakanlığı arasında bir güç mücadelesi patlak verdi. Bazı yerel Amerikalılar evlerine ve iş yerlerine “Burada Japon istemiyoruz”, “Japonlar bir daha geri dönmesin” yazıları astı. Bazı gruplar ise Japonların yaşadığı evlerin duvarlarına “Burada Japon istemiyoruz” yazıları yazdı.

Şubat 1942’nin başlarında, Savunma Bakanlığı Pasifik kıyısı boyunca 12 kısıtlı bölge oluşturdu ve bu bölgelerdeki Japon Amerikalılar için gece sokağa çıkma yasakları getirdi. 1942’den 1945’e kadar faaliyet yürütülen kamplarda ABD vatandaşları da dahil olmak üzere Japon kökenli insanlar kamplarda hapsediliyordu. İlk gözaltı kampı, Güney Kaliforniya’da bulunan Manzanar’dı . 1942 ve 1945 yılları arasında Kaliforniya, Arizona, Wyoming, Colorado, Utah ve Arkansas’ta yaklaşık 120.000 Japon Amerikalıyı farklı sürelerde tutan toplam 10 kamp açıldı.

Kamp Yaşamı

Kamp sakinleri ortak banyo ve çamaşır yıkama olanaklarını kullandılar, ancak sıcak su genellikle sınırlıydı. Kamplar, ayrılmaya çalışan herkesi vurma talimatı veren silahlı muhafızlar tarafından devriye gezen dikenli tellerle çevriliydi. Gözaltına alınanların vurulup öldürüldüğü birkaç münferit olay ve kavgaların daha çok sayıda örneği olmasına rağmen, kamplar genellikle disiplinli bir şekilde yönetiliyordu.

Kamplardaki insanlar bir tür topluluk duygusu oluşturmaya çalıştılar. Kamp sakinlerine aile grupları halinde yaşamalarına izin verildi ve tutuklular okullar, kiliseler, çiftlikler ve gazeteler kurdular.

Kamplardaki Şiddet Olayları

27 Temmuz 1942’de bir gece yürüyüşü sırasında, iki Japon Amerikalı (Toshio Kobata ve Hirota Isomura), kaçmaya çalıştıklarını iddia eden bir nöbetçi tarafından vurularak öldürüldü.

4 Ağustos 1942’de, Santa Anita Meclis Merkezi’nde, aşırı kalabalıktan kaynaklanan öfkenin sonucu olarak bir isyan patlak verdi. Kaliforniya’daki Manzanar kampında yaşanan gerginlik, Japon Amerikan Vatandaşlar Birliği (JACL) lideri Fred Tayama’nın 6 adam tarafından dövülmesiyle sonuçlandı. JACL üyelerinin esir kampının yönetiminin destekçileri olduğuna inanılıyordu.

Bir isyan çıkmasından korkan polis, Harry Ueno’nun serbest bırakılmasını talep etmek için karakolda toplanan kalabalığa göz yaşartıcı gazla müdahale etti. Ueno, Tayama’ya saldırdığı iddiasıyla tutuklandı. James Ito anında öldürüldü ve birkaç kişi yaralandı. Yaralananlar arasın da ölen 21 yaşındaki Jim Kanegawa da vardı.

63 yaşındaki mahkum James Hatsuki Wakasa, kamp çevresinde yürüdükten sonra askeri polis tarafından vurularak öldürüldü. İki ay sonra, kamptaki çitin yakınında gezindikleri için bir çift daha vuruldu.

Ekim 1943’te Ordu, protestoları bastırmak için Kaliforniya’nın kuzeyindeki Tule Gölü Ayrım Merkezi’ne tanklar ve askerler yerleştirdi. Tule Gölü’ndeki Japon Amerikalı mahkumlar, Ekim 1943’te kaza sonucu ölüme yol açan gıda kıtlığı ve güvenli olmayan koşullar nedeniyle eylem ya pıyorlardı. Aynı kampta, 24 Mayıs 1943’te 30 yaşındaki bir mahkum olan James Okamoto, bir güvenlik görevlisi tarafından vurularak öldürüldü.

Japon Amerikalıların Çaresizliği

İnsanlar, kamplara gönderilmeden önce işlerini halletmeleri için çok az zaman verildiğinden dolayı birçoğu evlerini, mülklerini ve işlerini piyasa değerinin çok altında fırsatçı Avrupa-Amerikalılara satmak zorunda kaldı. Bazı Avrupalı-Amerikalılar durumdan faydalanarak, taşınmak zorunda kalanlardan mal satın almak için makul olmayan düşük meblağlar teklif ettiler. Binlerce dolar değerindeki birçok ev ve işyeri bundan çok daha düşük bir fiyata satıldı. Yaklaşık 2.000 Japon Amerikalıya, arabalarının dönene kadar güvenli bir şekilde saklanacağı söylendi. Ancak, ABD Ordusu kısa süre sonra araçları indirimli fiyatlarla satın almayı teklif etti ve satmayı reddeden Japon Amerikalılara, araçların savaş için talep edildiği söylendi. Kamp sakinleri, hapsedilmeleri sırasında yaklaşık 400 milyon dolarlık mülk kaybetti.

ABD, Japon Amerikalıları daha yakından araştırmaya başladı ve bazılarının ‘Sadık Amerikalılar’ olduğu sonucuna vardı. Sadık olarak belgelenen kişile rin, genellikle ABD’nin belirli bölgelerinde iş bulmak için kamplardan ayrılmalarına izin verildi. Diğerlerinin Batı’da geçici göçmen işçi olarak çalışmasına izin verildi ve diğerleri de ABD Ordusu’na katıldı.

Kamplardan Geriye Kalan

18 Aralık 1944’te hükümet, 1945 yılı sonuna kadar tüm tehcir merkezlerinin kapatılacağını duyurdu. Kampların sonuncusu, Kaliforniya, Tule Lake’deki yüksek güvenlikli kamp, ​​Mart 1946’da kapatıldı. Eski ABD Başkanı Gerald Ford, 1976’da 9066 sayılı İdari Kararı resmen yürürlükten kaldırdı ve 1988’de Kongre resmi bir özür yayınladı. ABD Kongresi, Japon Amerikalılara 38 milyon dolar tazminat sağladı ve kırk yıl sonra kamplarda alıkonulan hayatta kalan her bireye 20.000 dolar daha ödedi. Serbest bırakıldığında, birçok Japon Amerikalılar’ın ayrımcılık dışında geri dönecek çok az şeyi vardı.

Eski ABD Başkanı Gerald Ford, “19 Şubat 1942 Amerikan tarihinde üzücü bir günün yıl dönümü. 9066 sayılı Kararname yayınlandı ve bu da sadık Amerikalıların (Japon Amerikalılar) yerlerinden edilmesiyle sonuçlandı. O zaman ne bilmemiz gerektiğini artık biliyoruz. Toplama kampları yanlıştı, Japon Amerikalılar sadık Amerikalılardı ve öyledirler. Uzun zaman önce yaşanan trajediden, her bir Amerikalı için özgürlük ve adalete sonsuza kadar değer vermeyi ve bu tür bir eylemin bir daha asla olmayacağına karar vermemizi öğrendik” açıklamalarıyla ABD’nin geçmişe dönük pişmanlığını anlattı.

ABD hükümetin Japon Amerikalılara yönelik bu politikası, ırkçı ve ayrımcı muamelenin bir doruk noktasıydı. Gözaltı ve 3 yıl kadar uzun süreli kamplardaki gerilim süreci, şüphe ve umutsuzluk atmosferinde yaşayan Japon Amerikalılara zarar verdi.